17 maart 2010: van Hamadan naar Esfahan

Geen bijzondere dag, het gaat er vandaag om kilometers te maken.

Vanochtend treft Sjef een roze panter aan op zijn motor, een verlaat verjaardagscadeau van Jan en Rob.

De toer rijdt Sjef samen met Jos. Het weer is goed en de wind is gelukkig gaan liggen, al is hij nog niet geheel weg.
Onderweg passeren ze diverse malen de andere motorvrienden en eten iets in een klein lokaal ‘eetding'. Daar heeft Sjef zijn roze panter overgedragen aan een peuter. Even later komt zijn broertje hem als tegenprestatie ook een cadeau aanbieden; een groot boos oog met bling bling om het kwaad van hem weg te houden. Het broertje heeft ook zijn vriendjes meegenomen en meer locals vinden het wel interessant.
Wat foto’s gemaakt en afscheid genomen en weer verder. Al met al nog een rit van ca. 500 kilometer.

Aangekomen in Esfahan opnieuw grote drukte en veel hectiek mede door het feit dat het Iraans Nieuwjaar in zicht is. De eerste opstopping is vanwege een dodelijk ongeval, er zijn overvolle straten, eenrichtingverkeer, waar de helft van de mensen zich niets van aantrekt, het waypoint klopt niet, kortom erg vermoeiend. Het is vragen, zoeken, tegen het verkeer inrijden. Dan belanden ze ook nog in een verkeerd hotel (er heeft zonder berichtgeving een wijziging plaatsgevonden), maar uiteindelijk komen ze op het juiste adres als eersten aan.

Er is geen voorstelling te maken van de chaos in de stad en het onbeheerste rijgedrag: chauffeurs kijken niet bij het wegrijden, ze schieten alle kanten heen, langs elkaar, stoppen midden op straat, rijden achteruit en doen zo het hen uitkomt. De hecktiek van dit verkeer went nooit.
Motorrijders bestaan niet, ze worden niet gezien, er wordt geen rekening mee gehouden en zie dan maar kruisingen over te komen of links af te slaan; het is echt een avontuur. Het heeft soms ook voordeel. Omdat motorrijders niet bestaan, hoeven zij ook geen tol op de tolweg te betalen (voor bekeuringen geldt dit overigens niet :-)). Leo, jij zou al lang je motor in de bosjes gegooid hebben en de trein naar huis hebben genomen.

Pfff, het is me het dagje wel!