19 - 22 april 2010: van Pokhara naar ...

Op 19 april vroeg uit de veren; we worden om 06.00 uur met een busje opgehaald, dat ons naar het dorpje Nayapul brengt, waar we de trekking starten.
Het is een armoedig dorpje, maar de kindertjes hebben er veel plezier met en om niets.
We komen van alles tegen en het is ' net even anders' dan in Nederland. We worden van meet af aan vergezeld door een trouw hondje uit het dorp, dat heel wat kilometers met ons meeloopt.
We moeten meteen stevig klimmen, dat wil zeggen van 1070 m. naar 2010 m. Onze eindbestemming voor de dag is Ulleri. Het is ongelooflijk hard werken (we zijn tenslotte amateurtjes) en we moeten regelmatig een stop maken om even op adem te komen, wat te drinken en te lunchen. Buiten de gids en de drager heeft Sjef er nog het minste moeite mee. Het is voor ons geen alledaagse kost. Je ziet de locals met alle gemak doen waar wij even de wenkbrauwen voor optrekken.
De bevoorrading geschiedt door het inzetten van muilezels en met menskracht. Zo ontmoeten we een best oude man (zie foto), die vertelt 55 kg. te wegen, maar hij torst wel een mand met aluminium potten en pannen (zijn handelswaar) van 65 kg. en hij vertelt dit breedlachend, omdat hij onze verbaasde gezichten ziet.
In deze omgeving worden de dorpjes/gehuchtjes schaarser. Er zijn slaapmogelijkheden in de vorm van lodges en daar waar we een groter plaatsje aandoen, is er hier en daar een hotelletje. Stel je er geen 5 * bij voor.
Het is erg warm, maar we zien tegen het einde van de middag de lucht betrekken en Shiva geeft aan dat het vanavond zal gaan regenen. Ik zie het echter dusdanig betrekken, dat ik er voor voel om toch nog maar even door te zetten.
We komen in een erg eenvoudige lodge met een douche buiten met 'lekker' koud water en hebben de luxe van een toilet op de gang.
Nog maar net ingecheckt en gedouched te hebben, worden we verrast door een ontzettende bui met hagelstenen, die het formaat hebben van flinke knikkers. Het is ons gelukkig bespaard gebleven, maar och arm er komt een groep Amerikanen en een groep Fransen, die het er niet goed vanaf brengen.
Het water stroomt intussen met een gigantische snelheid bergafwaarts. Dan is het opeens droog en worden we verblijd met een prachtige regenboog. Dit alles levert de nodige consternatie op en er moet op eens heel veel aan kleding gedroogd worden, dus wordt de kachel in het verblijf extra opgestookt. De slippers van Jolanda, die ook bij de kachel te drogen staan, moeten met kleine schroeiplekjes snel worden weggepakt.
Hierna zijn wij klaar voor de avondmaaltijd en gaan doodmoe met de kippen op stok.

Ook 20 april weer vroeg op vanwege de te verwachten hitte. Je kunt onderweg sowieso niet uitslapen, omdat iedereen vroeg op pad gaat en er in alle vroegte veel bedrijvigheid heerst. We ontbijten en vertrekken om 07.30 uur. Vandaag gaan we naar Ghorepani, op 2750 m. hoogte. Ook nu is het doorbijten en zweten. Hoeveel trappen/traptreden we geklommen hebben is niet te zeggen, maar het zijn er enkele duizenden. Soms is het klimmen meer klauteren, omdat de traptreden erg hoog zijn.
Onderweg komen we opnieuw van alles tegen, waaronder ook dragers, die zwaar bepakt zijn met de bagage van de toeristen. Je zou zeggen dat je zo iets niet moet willen om je bagage te laten dragen, maar hier in Nepal is het voor een grote groep jongens en jonge mannen een vorm van inkomsten en is het welkom, omdat ze met deze verdiensten een heel gezin kunnen onderhouden. Wij zijn daarom ook het drempeltje overgestapt en zijn blij dat Suresh met ons meeloopt.
We komen uit in een leuke lodge met een vrolijke meid die ons bedient en redelijke kamers, niet groot maar wel met tussenwanden van dubbel triplex. Er is hier nergens sprake van enig comfort en het is vanzelfsprekend dat je het doet met de middelen, die ter beschikking staan. Hoe hoger je komt, hoe eenvoudiger het wordt. Overal tref je in de lodges kachels aan, die gemaakt zijn van oude oliedrums al dan niet bekleed met klei. Ze worden simpel gestookt met hout en stro. Zo warm als het overdag is, zo koud wordt het 's avonds.
Lekker gegeten (verse groenten ontbreken bijna overal) en vooral Jolanda geniet van een verse apple pie, waarvan ook Jos en Sjef mee snoepen.

De volgende ochtend (21 april)belooft Shiva ons een prachtige zonsopkomst op Poon Hill (3200 m.) met uitzicht op de Anapurna zuid (7.219 m. hoog), mits we om 05.00 uur uit bed komen, want we moeten een hele klim maken. Jos heeft last van jicht en laat de beurt aan hem voorbij gaan. Wij gaan vroeg op weg en naarmate we aan het klimmen zijn, wordt het alsmaar drukker. We zijn zeker niet de enigen, die van deze zonopkomst getuige willen zijn. Als we uiteindelijk de top bereiken, treffen we mensen van alle mogelijke nationaliteiten en is het wachten tot de zon zich wil laten zien. Het is maar even, maar adembenemend mooi. We zijn omgeven door een hele bergketen en welke kant je ook uitkijkt, het is schitterend en meer dan de moeite van deze klim waard.
Het is overwegend wat nevelig. Dit doet zich alle dagen voor, maar in de vroege ochtend worden we meestal verrast door mooie uitzichten.
We gaan terug naar de lodge, ontbijten en gaan weer op weg naar onze volgende bestemming. Dit is een heel klein gehucht met de naam Tadapani (ca. 2170 m. hoog). De lodge, waar we de nacht zullen doorbrengen overtreft ieder voorstellingsvermogen. We hebben een 'kamer' van 2 bij 2,5, wanden van een enkeltje triplex, een lamp, maar geen electriciteit, geen gordijnen, een douche die bestaat uit een warm en koud waterkraan, maar het warme water is zeer beperkt en moet in een emmer lopen, die je kunt aanvullen met koud water, waarin weer een kannetje hangt waarmee je je kunt overgieten. Vooral ik moet even slikken en dat zal degenen, die me kennen, niet verbazen. Wat heb ik deze vakantie mijn grenzen moeten verleggen en verlegd!!
Vandaag mogen we 'uitslapen', maar 2 Koreaanse dames die hun kamer naast de onze hebben kakelen en giechelen er om 05.15 uur flink op los, zodat ik besluit maar op te staan en te genieten van de zonsopkomt. Sjef doet hetzelfde. We hebben een prachtig uitzicht en de vogels doen hun best. Dit vroege moment doet me stilstaan.
Op 22 april gaan we vroeg de daling inzetten en zal de dag ons wat makkelijker vallen dan de dagen ervoor. We passeren een prachtig oud woud met zoveel mooie gezichten, dat we er heel veel foto's gemaakt hebben. Onze bestemming is Ghandruk (1940 m.), een wat groter dorpje, waar we vroeg in de middag aankomen in een erg charmante lodge. Veel bloemen en naar wat we nu gewend zijn mooie kamers met douche en toilet naast onze kamer. We lunchen en relaxen en maken daarna nog een wandeling door het dorp. Lekker gegeten in de avond en zelfs een fles wijn besteld, die we al deze dagen nergens op de menukaart konden vinden. Onder het genot van een wijntje hebben we de foto's van Jos bekeken en natuurlijk zijn we weer vroeg het bed gaan opzoeken. De mensen leven hier volgens het principe vroeg erin, vroeg eruit en dat vanwege de voortdurende schaarste aan electriciteit.
Waar ik erg aan moeten wennen is het gerochel (en niet zo maar!) in de vroege ochtend. Het schijnt hier onderdeel van het vaste ritueel te zijn en vrouwen doen er net zo hard aan mee. Overigens hoor je dit in Kathmandu op elk moment van de dag en dat is niet verwonderlijk gezien de grote hoeveelheden ronddwarrelende stof. Het moeten aanhoren is daarom op te brengen.
Na het ontbijt om 06.30 uur vertrekken we, want zeker vandaag wordt het weer een erg warme dag (alle dagen ver boven de 30 graden). We nemen op tijd rust en lunchen al om 11.30 uur. We worden om 12.00 uur verwacht in Nayapul, waar we de trekking zijn gestart en worden opgehaald door het busje dat ons weer naar Pokhara brengt.
We zullen er overnachten en vliegen morgen in alle vroegte terug naar Kathmandu. We hebben inmiddels van Remco vernomen dat de groep daar nog verblijft, vanwege de vulkaanuitbarsting op IJsland. We gaan ervan uit dat we hen morgen zullen weerzien.
Vanavond een afscheidetentje met onze gids Shiva en dan even tijd voor onszelf.
Jullie horen weer van ons!