29 maart: van Quetta naar Sukkur

Opnieuw vertrekken ze, zoals inmiddels gewoon is geworden, onder begeleiding uit Ouetta. Het blijft een circus en heel apart.
Maar ook hier geldt 'elk voordeel heb zijn nadeel' of beter gezegd het is andersom. Het voordeel is namelijk dat ze niet naar de weg hoeven te zoeken om de stad uit te raken. Dit zou in Quetta zeker een hele bedoening zijn geweest.

Ze krijgen weer te maken met de gebruikelijke wissels onderweg, alleen is er deze keer minder administratieve rompslomp.

Vooral het eerste deel van de rit is door mooi berggebied met drooggevallen rivierbeddingen.
Net als de vorige dag bestaat de route uit veel greffel en/of grof grind; wegen die om stuurmanskunst vragen en veel stof geven.

De temperatuur werkt niet erg mee, het is ca. 43 gr. Het grootste deel van de tocht gaat wederom door de woestijn met veel onderkomens, als je het zo mag noemen, van nomaden. Waar deze mensen van moeten leven, Allah mag het weten.

Daar Jef een lekke band heeft gekregen en Marie-Louise moeite heeft met de warmte maken ze een stop van een uur. De hulp van een geneeskundige uit de omgeving is ingeroepen om Marie-Louise weer op de been te krijgen. Ze komen met 4 tegelijk.
Dit geeft wel leven in de brouwerij daar de stop ook vlakbij een nomadenkamp is en de weg door de patrouille een ½ uur geblokkeerd is.

Intussen maken ze een babbel met de locals zo goed en kwaad als dit gaat en maken foto’s van hen, wat ze wel bevalt. Als dank krijgt Sjef een cadeau, dat hij nog moet uitpakken.

Door de hitte dorstig geworden wordt met de patrouille afgesproken dat bij de eerste de beste drinkgelegenheid gestopt zal worden.

Onderweg drinken ze thee in een nomadentent, waar ze proberen Sjef hasj te verkopen (hij heeft de verleiding weerstaan, want hij weet dat dat niet mag van mij :-)).

Het is behoorlijk druk op de weg en de escorte die het konvooi begeleidt rijdt alsof de duivel hen op de hielen zit: links, rechts, op de baan van de tegenliggers; het maakt niet uit.

Uiteindelijk worden ze weer afgeleverd bij het hotel in Sukkur. Ook hier blijft rijden in het verkeer cowboywerk, aldus Sjef.

Het is absoluut een bijzondere ervaring een land als Pakistan op de motor te doorkruisen, mede doordat ze op de motor direct contact hebben met de bevolking en hun omgeving.
Het is in algemeenheid wel jammer dat er weinig tijd is voor bezichtiging en verdieping of om gewoon zo maar ergens te stoppen.
Om de rit naar Nepal in 50 dagen te maken, moéten ze noodgedwongen dagelijks kilometers maken.

De escortes hebben een grote impact op het hele reisgezelschap. Ze voelen zich behoorlijk beperkt in hun vrijheid. Niet eens het hotel uit mogen voor een blokje om! Dat is op zijn minst even wennen en zéker als je Sjef heet.
Toch schijnt het nodig te zijn, want volgens ingewijden is het 'very dangerous on the road'.

Morgen om 08.00 uur staat weer een escorte klaar voor een rit, die net als vandaag ruim 400 kilometer bedraagt.