13 maart 2010: van Erzurum naar Dogubayazit

Sjef vertrekt vandaag om 09.00 uur met Jos en Ludo richting Dogubayazit.
Als eerste staat op het programma een tankstation te vinden. Tevergeefs doen ze 2 tankstations aan, deze verkopen echter alleen diesel. De 3e stop is raak.

Een kleine 300 kilometer verder een blik op de teller met als uitkomst dat het benzinelampje voor laagpijl nog niet brandt. Iets klopt er niet! Onderzoek leert dat het gehele elektrische systeem is uitgevallen, alleen de bougie krijgt nog stroom. Gevolg: geen rij-,rem-,achter- en knipperlichten.
De storing zal tot morgen moeten wachten, dan is het rustdag.

Ze gaan via een binnendoor route op weg naar het volgende hotel en schieten lekker op, maar dat is niet naar de zin van de verkeerspolitie.
Ze worden van de weg geplukt onder het mom van een snelheidscontrole.
Sjef mag als eerste, omdat hij op kop rijdt, al zijn papieren tonen en er wordt een bon geschreven. Op zijn vraag of hij een probleem heeft, komt een verlossend 'nee'. Daarna zijn Jos en Ludo aan de beurt. Met oponthoud van een klein uurtje mogen ze weer van start. Het wordt al snel duidelijk dat ze ieder een prent van 270 TRL aan de broek hebben. Het probleem is nu dat ze niet weten waar ze hun boete kunnen betalen en ze zullen dat toch in orde moeten maken, anders hebben ze een probleem aan de grens als ze Turkije gaan verlaten. Het is goed dat het morgen een rustdag is, alle tijd om dit uit te zoeken.

In een leuk dorpje de lunch gebruikt en steeds weer volop belangstelling van de bevolking.

Het tanken geeft opnieuw problemen; ze hebben wel 10 tankstations bezocht en er is alleen diesel te koop. Tenslotte tankstation nr. 11 is raak en ze hoeven hun reserve benzine niet aan te spreken.

Even later worden ze weer aangehouden, deze keer door een militair bij een check-point. De passen worden gecontroleerd er er worden vragen gesteld over verblijf, waarheen en waarom en daarna mogen ze weer verder.

In het hotel gearriveerd hebben ze daar gezamenlijk gegeten, een biertje gedronken en daarna naar de kamer.
Even later rond 23.00 uur worden ze opgeschrikt door een aardschok met de kracht van 3.8 en zitten midden in het episch centrum. Niet gevraagd, toch gekregen. Weer een ervaring rijker.

De hotelgasten en de plaatselijke bevolking gaan de straat op. Na een half uurtje afwachten geeft de hotelmanager aan dat het veilig is en zoekt iedereen zijn eigen plek weer op. Tijd voor Sjef om de laptop te pakken en de belevenissen van de dag door te mailen.
Het was een dag vol avontuur!

Vandaag op het logeeradres gebleven. De motor is gemaakt. Voor de 'begrijpers' onder ons: de claxon was los van de spanning en ontregeld. Sjef heeft de claxon opnieuw afgesteld. Er zat een flinke sluiting in het elektrisch systeem, de rook sloeg er af. Dat dit gisteren goed is gegaan, is een raadsel en ook dat bij het hotel aangekomen de verlichting weer werkte. Sjef snapt er niets van. Het ziet er nu allemaal weer goed uit en laten we hopen dat het ook zo is.

Geen naweeën van de aardbeving, er is niets meer van te merken.

Morgen zal er iemand uit het hotel meegaan en zullen ze proberen de betaling van de parkeerbon te regelen. De afspraak staat om 09.00 uur.
Ze zullen daarom later vetrekken als de groep, later bij de grens aankomen en later op de volgende bestemming, Tabriz, zijn. Afstand: ca. 340 kilometer.

Hoe dan ook een nieuwe mijlpaal: Turkije laten ze achter zich en Iran zal de komende dagen het gastland zijn.

Ander land, andere cultuur. Ze gaan het ontdekken!