14 april 2010: van Pokhara naar Kathmandu

We zijn vroeg uit de veren en pakken op tijd.
In principe vertrekt ieder zo'n beetje op dezelfde tijd, maar we lopen enige vertraging op doordat Ludo, ondanks zijn voornemen om 06.00 uur op te staan, nog niet klaar is. We vinden het niet leuk hem alleen te laten vertrekken.
Uiteindelijk vertrekken we om 08.45 uur gezamenlijk, maar al vrij snel waaiert ieder uit.

Jolanda en ik zien er allerschattigst uit. Ik heb een motorbroek mogen lenen van Carine en met een jasje van Sjef en mijn 2e hands helmpie kan ik zo meedoen met ...

Het is een mooie route, althans zeker 2/3 gedeelte van de rit. Veel rijstvelden, op plateau's. Erg fris en groen.

De dag is warm en de zon schijnt volop. We maken hier en daar een stop voor een drankje en wat rust (vooral aan ons onderstel), want onze billen zijn er niet aan gewend.

Naarmate we Kathmandu naderen wordt het drukker op de weg. We passeren veel omgevallen vrachtwagens en zelfs een personenbus, die onder groot applaus terug op 4 wielen wordt getrokken, terwijl wij in de file onze beurt om te passeren afwachten.

Het wegdek wordt slechter en slechter, stof overheerst en als we noodzakelijkerwijs achter vrachtwagens moeten blijven hangen, worden we getrakteerd op zwarte rookpluimen.

De rit krijgt zijn einde in Kathmandu, maar we komen niet simpelweg de stad in. De toegangsweg is ongelooflijk druk en zoals jullie inmiddels hebben meegekregen krioelt alles door elkaar.
Ik begin het niet meer leuk te vinden, voor zover daarvan al sprake was. Via winkelstraatjes (en dat zijn er veel) in Thamel, loods ik Sjef met alle ervaring die ik inmiddels heb in Kathmandu regelrecht naar hotel Moonlight, waar wij tot onze verrassing als eersten om 14.30 uur arriveren. We hebben er slechts 210 kilometer opzitten. Geeft toch een bescheiden gevoel van 'yes, we made it'.
Als ik van de motor gestapt ben en Sjef me ziet, voelt hij de behoefte me meteen op de plaat te zetten, want volgens hem wil niemand geloven wat hij nou ziet: 'dametje' Annelies (zie foto's). Ook ikzelf moet van de verbazing bekomen.

Geleidelijk aan druppelt ieder binnen en voor de meesten geldt dat het karwei erop zit. Voor diegenen is er sprake van opluchting. Het is klaar, de gevoelens zijn gemengd. Mooi, leuk, niet willen missen, maar ook zwaar, ontberen en afzien. Jef zou er voor te porren zijn geweest de reis voort te zetten. Dat is nu echter aan Jos en Sjef.
Voor het zover is, gaan we eerst nog even wat plannen maken en genieten van elkaar en van Nepal.

Als iemand me vraagt hoe ik de rit ervaren heb, kan ik geruststellend antwoorden dat het niet is tegengevallen. Het is niet moeilijk geweest me over te geven aan een ervaren motorrijder, die Sjef toch is. Als iemand me vraagt, zou je morgen weer achterop springen, dan heb ik zo mijn twijfels. Het blijft niet mijn ding!!

Voor ieder die zich afvraagt of Sjef in goede conditie de heenreis heeft bereikt, zeg ik volmondig 'ja'; er is geen enkel verschil met de Sjef van vóór 28 februari.
Ik ben trots op mijn manneke, die dit, terwijl ik het verslag aan het typen ben, leest en me in de arm knijpt. Ik slik even.