04 april 2010: van Shila naar Mussoorie

Lieve allemaal,

Pas nu ben ik in de gelegenheid jullie te laten weten dat we veilig in Nepal zijn aangekomen.
Ook Jolanda en ik hebben inmiddels de eerste ervaringen opgedaan.

Onze eerste dagen hebben we doorgebracht in Kathmandu en hebben er het nodige bezichtigd, vooral veel tempels en kloosters. We hebben ons daarbij laten gidsen. Opvallend is het achterstallige onderhoud aan veel tempels en de verpaupering. Waarschijnlijk zijn het gebrek aan financiën en waardebesef oorzaak hiervan. Slechts heel beperkt vindt renovatie plaats.
Overigens is mijn mening dat het cultureel/historisch erfgoed beperkt is.

Voor de rust moet je hier niet komen: het verkeer is hier een chaos en ik begrijp Sjef's verhalen nu zoveel beter. Geen regels hier en in het verkeer is het ieder voor zich. Het raast allemaal langs en door elkaar heen (vaak centimeter kwestie), maar desondanks is het tot nu goed afgelopen. Vervoermiddelen in alle soorten. Het is het bekijken waard. En stof? We hebben er onze neus en longen van vol. Ik kom adem tekort.

De bevolking is vriendelijk. Veel mooie mensen (vooral kindertjes) en oh, wat is het hier kleurrijk. De gebedsvlaggetje wapperen overal. Het eten is lekker, maar mijn darmen gevoelig!

De afgelopen 2 dagen hebben we een trekking gemaakt met een gids. De eerste dag zijn we gedropt in Sundarijal (1380 m.) en lopen 12 kilometer met veel klimmen naar Chisapani (2200m.) en wat is het warm!
Aangekomen in een 'hotel', waar onze kamer een hokje is met 2 bedden, gebouwd van houten planken met een dun matrasje van 3 cm en een dun dekentje. Er is een gezamenlijke doucheruimte met een wastafel compleet met kranen, maar ... geen water. Er is een douche met een warm en koud waterkraan, maar alleen ... koud water. Een toilet zonder toiletpapier (zo'n ding waar je bovenhangend goed moet richten/mikken, maar niet even lekker kunt zitten), waar we met velen gebruik van moeten maken. Heel bijzonder, maar dan toch maar voor 1 keer.
De hele nacht hebben we kou geleden, ondanks dat we ons hebben toegedekt met wat we maar kunnen. In de loop van de nacht begin ik me ook nog beroerd te voelen. 's Morgens maar geen ontbijt, moet er niet aan denken.
We vertrekken om 07.30 uur, omdat we een lange tocht van 7 uur voor de boeg hebben. De combinatie van me niet goed voelen samen met de inspannng en de hitte (38 graden), maakt dat we extra pauzes voor mij moeten ingelasten. Soms denk ik van mijn stokje te gaan.
Een zorgzame Jolanda en een behulpzame en geduldige Shiva (gids) hebben me de hele dag terzijde gestaan (letterlijk en figuurlijk). Zelfs de rugzak is door hen van me overgenomen. Gelukkig heb ik mijn reisapotheek bij me en wat bananen (het enige waarbij ik geen braakneigingen krijg). We hebben het na 8 inspannende uren gered en zijn goed aangekomen in Nagarkot (ca. 2000 m.), waar we een prachtige zonsopkomst en zicht op de Anapurna toegezegd krijgen.
Sober gegeten en om 20.00 uur in bed doodmoe als we zijn.
Heerlijk geslapen tot 05.45 uur om de zon te zien opkomen. Dit brengt alle hotelgasten op de been en ondanks dat we niet het beloofde uitzicht op de blanke toppen van de Anapurna hebben, omdat er te veel nevel hangt, is er een betoverende en serene sfeer. Daarna duikt ieder weer het bed in en slapen we nog een uurtje. Ik voel me bijna helemaal de oude.
Later in de ochtend worden we opgehaald en zijn nu weer terug in Kathmandu. We hebben ons voorgenomen om 2 dagen te relaxen.
Overmorgen reizen we de groep tegemoet, gaan dan naar Pokhara en worden we om 06.30 uur opgehaald. Hoezo lekker luieren?
Toch kan ik bijna niet meer wachten Sjef te zien en te horen. We hebben sinds ik in Nepal ben geen enkel contact meer gehad. Is niet voorgekomen zolang we elkaar kennen. Mijn mobiel werkt niet. Hij heeft eergisteren wat e-mails doorgestuurd, die ik nu voor het eerst zie. Een verslag zien jullie onderstaand. De anderen houden jullie tegoed. Datzelfde geldt voor de foto's.

04 april 2010: Sjef zijn verhaal
Met Carine, Jef, Jos en Ludo onderweg. Al snel wordt duidelijk dat deze rit lang gaat duren. De wegen zijn smal, dikwijs slecht of er is helemaal geen wegdek en er is geen 10 meter zonder bochten. De gemiddelde snelheid is soms niet meer dan 20 km per uur. Ze zijn diverse malen het spoor bijster, maar door voorbijgangers te vragen komen ze meestal weer op het goede pad. Tegen de avond besluiten ze om een hotel te zoeken daar de afstand naar hun gereserveerde hotel te groot is en sterk wordt afgeraden in het donker te rijden in verband met gaten in de weg, koeien en ander vee op straat en het gebied, dat erg ruig is.
Bij het vragen naar een hotel krijgen ze te horen dat zij in dit gebied niet mogen komen, daar het militair gebied is en het dichtst bijzijnde hotel ligt ca. 20 kilometer verderop. Ze gaan op zoek, maar bij het volgende dorp worden ze van de weg geplukt door militairen. Na wat heen en weer gepraat worden hun namen genoteerd en worden de pas gegevens opgenomen. Daarna mogen ze vertrekken met de instructie dat ze volstrekt niet van de weg mogen afwijken die hen naar het dichtst bijzijnde hotel leidt, zo’n 50 kilometer verderop. Dit wordt in het donker rijden en ze besluiten dan, nu dit zo is geen 2 maar 4 uur in het donker te rijden naar het oorspronkelijk gereserveerde hotel.
Wat een dag, wat een dag!